asteazkena, otsaila 4

Hasan, ala ez

Bazen behin, mundu zabalean lur oparo bat, askoren nahiak bertaratzen zituena. Lan billa, miseriatik ihesi zihoan jendea, gerora bertan amets hori, ametsgaizto bihurtu bazaie ere.
Eta gaur egun, horren ondorioak pairatu beharrean da gizartea, ametsgaiztoa bertakoei sufriaraziz.
Modernitateak, askatasunak, ideien bateraezintasunak agian, ekarri du min egin behar hori. Frantziako erasoari natzaio so bai. Baina ziur ezjakintasunak berak ekarriko lukeela honelakoak jasan behar eza.
Harremana hautsi eta besomotz. Ez ditugu kanpotarrak behar; ez ditugu behar orain. Krisiaren eraginez lan horiek guk behar ditugu.
Erabili eta utzi? krudela dirudi.
Baina orain beraiek gu nahieran erabili behar gaituzte? Gizarte oso ezberdina gara, eta guztiek nahi dute boterea beraien esku, guztiok nahi dugu.
Mugak itxi beharrean garela diotsuet. Hori; bizitza galdu nahi ez badugu behintzat.

#IroniazJarduteaGustokoDut

Batzuen itsukeriak, ez dezala guztiona itsu utzi, aske izatea gauza ederra baita.



osteguna, urtarrila 8

12 hildako Pariseko "Charlie Hebdo" aldizkariaren kontrako atentatuan



                                                                Albistea irakurri

EiTB, lumak galdutako txoria...


La caída de audiencia de ETB, más de un 5% en 2014, sitúa a la cadena pública en una situación tan insostenible como incomprensible y deja a Urkullu en evidencia al no alcanzar el número de espectadores prometidos en el Parlamento.
La llegada de Eduardo Barinaga no ha logrado, de momento, frenar la sangría de audiencia y aventura un 2015 repleto de cambios y vaivenes, aunque sin dar entrada a nuevas productoras


La llegada de Eduardo Barinaga no ha logrado, de momento, frenar la sangría de audiencia y aventura un 2015 repleto de cambios y vaivenes, aunque sin dar entrada a nuevas productoras.Allá por principios de los 80 asomó a las pantallas vascas un nuevo canal: Euskal Telebista. Su logotipo era un pájaro azul en relieve y con la cola tricolor emulando los colores de la ikurriña. Hoy, treinta años después, ETB ha perdido el color en su logo y el pájaro no tiene ni color ni relieve. Una metáfora del tránsito de una televisión que fue líder y ahora es una caricatura de lo que en su día fue. Las razones del fracaso del ente público son variadas. Desde la eclosión de canales privados, y más con la llegada de la TDT, hasta una falta incomprensible de estrategia en la dirección de la televisión vasca que la ha llevado al descrédito por su sesgo y al ostracismo por sus contenidos.
Podría caerse en la tentación de incluir en el análisis a los recortes, pero el ente público cuenta con una plantilla que triplica a la de laSexta y un presupuesto elevadísimo -en torno a los 140 millones de euros anuales- para los espectadores que reúne delante de la pantalla. Es tan elevado el coste de ETB que cada vasco paga, las vea o no y según datos de 2013, 48 euros al año por tener los canales autonómicos y 6,20 euros por los correspondientes a TVE. Otros canales autonómicos públicos cuestan entre los 14 euros por habitante de Andalucía, la más barata, a los casi 34 euros de Galicia, la segunda más cara tras ETB a pesar de suponer un 44% menos de coste por habitante.
El gasto de más, aunque tanto de más roza lo incomprensible, podría justificarse en la 'inversión' para la promoción y fomento del euskera y las culturas vascas. Pero si así fuera, el fracaso sería todavía más estrepitoso ya que los dos principales canales en vasco han logrado este año un paupérrimo 2% de audiencia en el caso de ETB 1, perdiendo un 5% respecto al 2013, y un exiguo 0,9% en ETB 3, que al menos ha mantenido las cifras logradas en el ejercicio anterior según señala Kantar Media, auditor de las audiencias de televisión. Y la caída es aún mayor en el caso de ETB 2, el canal generalista en español, que ha caído (hasta al 28 de diciembre) al 9% de audiencia y ha perdido en un solo año al 6% de sus espectadores.
En 2014, ETB 1 ha perdido a un 5% de sus espectadores y ETB 2 al 6%, lo que supone que el grupo acabará el año con un 11,9% y lejos del 13% prometido por Urkullu en el Parlamento
A pesar de estos datos, que son los que manejan todos lo canales de televisión y los anunciantes, Urkullu mantiene su apoyo a Maite Iturbe, directora de EITB, e insite en prometer una y otra vez un baremo de audiencia que es imposible de cumplir. El lehendakari afirmó en sede parlamentaria que el grupo ETB alcanzaría a fecha de 31 de diciembre un 13% de lo espectadores vascos. La realidad objetiva dice que la cifra se queda en un 11,9%, además con una bajada del 6% y el 5% en los dos principales canales respecto al año anterior. Es decir, no es que la cosa mejore sino que empeora. ¿Y qué ha hecho ETB para reconducir la situación? Desde la llegada del nuevo director, Eduardo Barinaga, se ha decidido suspender programas, por ejemplo el informativo ETB hoy de Silvia Intxaurrondo;cambiar de nombre un canal y alumbrar ETB 4, sin explicar por qué ni para qué; y de cara al próximo año retomar la programación infantil en ETB 1 de la mano de la exproductora del actual director y a pesar de tener un canal destinado al público más joven. Mientras tanto, todo sigue en manos de las mismas productoras 'de siempre'.
La realidad que se esconde detrás de todo el tinglado montado para mantener un ente público clave en el ideario nacionalista es que la ciudadanía vasca ha dado la espalda a su televisión. El boicot 'ideológico' al que, según el anterior equipo comandado por Alberto Surio, se sometió a ETB se ha convertido ahora en un camino imposible de revertir, con conflictos laborales dentro del ente, en este caso de la radio, que enquistan la situación y con casos incomprensibles como que el mismo programa, a la misma hora y con el mismo presentador obtenga el doble de espectadores vascos en Telecinco que apenas unas semanas antes en ETB. El pájaro descolorido necesita, cuando menos, un diván y que de una vez por todas su gestión se aleje de la política y sea profesional.

asteartea, abendua 2

Irri

Zoriontasuna, barrutik at.
Kanpotik barrura, ahotsen mendean.
Euri tanta bakoitzak bustitzearen sentsazioa.
Ilun, heldu, beltz, gris...
Irri, negar, gorri, zoriontsu.
Euripean.
Topikoz, dantza eginez.
Felizidadea, irrifarrez.
Gainerakoa alde batera utziz.
Taupada bakoitzaz zuri beltza koloreztatuz.
Guztiak baitu bere eremu politta, atsegiña.
Bilatzean datza formula magikoak.

asteartea, azaroa 25

Undesired


Sarrera honetan, dokumental bat aurkeztu nahi dizuet. Dokumental bat bihotzera iritsi zaidana. Zaidana hainbeste, non esandakoak hunkitu, eta emakumeen eguneroko bizitza, han eta baita hemen ere, nire babesik handiena merezi duen. Duena dokumental honek gogorra baita. Baita erakuslehio. Erakusleio bakar. Bakarra injustizia. Injustizia, desiratugabea.
...

Soy mujer.
En un tiempo
en que el feminicidio 
nos ha vuelto desechables.

Dokumental osoa: UNDESIRED


Agur t'erdi Dukesa

Azken egunotan egunkari guztietan, aldizkari guztietan, telebista saioetan, eta inkluso Gaur Egun albistegian ere Albako Dukesa hil denaren notizia ikusi, entzun edo irakurri dugu. Atzetik istorio bat duen emakumea galdu du munduak, gustatu guri ala ez.
Baina pisutsua gertatzen bazaigu ere, onartu behar dugu garrantzia izan zuen emakumea izan zela, azken aldean solasaldi arrosetara mugatua egon bada ere. Garrantzia, eman zaiona. Norbaitek.
Eskoziako azken erregearen odolekoa omen zen. Espainian azken sei mendeetan egon diren nobleen, aristokraten eta monarken ADN-a zuena; nonbait, denak nahastuta. Munduan titulu gehien zituen emakumea.
Baina kasualitatea behar du izan Franco eta Primo de Rivera hil ziren 20N berberean hil izana. Gainera 2011an Raxoik hauteskundeak irabazi zituen. Nire lagun batek ere egun horretan urteak betetzen ditu. Non nahi, egun horri gehitzeko erreferentzia bat.


Hamaika pertsonai, bakoitzak nahi bezala baloratuko dituenak. Astroak batu ote diren ere pentsatzen ari naiz...
Askotan entzun izan dugu jende hau subentzioetatik bizi denaren kontua, jarraitzen baitu oinordekotzak. Beraien oliba edo naranja lurren kontura, egin olibarik edo ez. Patrimonioaren 3000 milioi horietakoren bat hortik eratorria izango zen agian, eta ia ziur esanda, zentimoren bat zure poltsikotik irtengo zen. Eta zati handiren bat agian aurreko sei mendeetan zehar kendu dizute. Gainera, orain heriotzaren ondoren datorren herentziarengatik ogasunari 69 milioi ordaindu beharrean tasa gisa, 6 ordainduko diztuzte. Arrazoia, bere lurrak, palazioak... Albako Dukea Fundazioaren barnean egotea.
Donostian ere bazuen. Urtero-urtero joan da 60 urtez Albako dukesa Donostiara, Arbaizeneako Jauregira, udak pasatzera. Eguraldiak, sukaldaritzak eta argazkilari ezak erakartzen omen zuen
Egia dena ordea, emakumeak saldu egiten zuela da: aldizkariak, telebista... audientziak ikusi besterik ez dago. Produktu bat, panpin bat, jada hautsi dena. Batzuen gustuko, beste batzuengandik urrun, askorentzat indiferente. Joan da... zerura?

osteguna, azaroa 13

13 urteren ondoren, Kerobiak agur esan zigun

Kerobia talde nafarrak banatzea erabaki zuen uztailean. Hamahiru urtean sei disko argitaratu eta ehunka kontzertu eskaini eta gero, taldearekin aurrera ez jarraitzea erabaki zuten. Eta horretaz beraien webgunearen bitartez helarazi ziguten gutun baten bidez ohartu giñen: Hau dio oharrak, hitzez hitz:


Hitz hauek “agur” bat helarazteko dira. Agur esateko ordua heldu zaigu. 2001eko Abenduan sortu genuen Kerobia izeneko abentura hau hemen amaitzen da. 13 urte ondoren, hau dagokigula sentitzen dugu.
Ibilbidea luzea izan da eta batez ere oso esperientzia handia, osoa. Ibilbide bat jorratu dugu, hamaika gora beherekin, hamaika erabakiren, hamaika proiektu ezberdinekin gauza bakar baten barruan: Kerobia.
Eta zergatik agur? Urtebete baina gehiago pasatu da Supernova kaleratu genuenetik. Geroztik hainbat ideia, ekimen eta burutazio eduki ditugu. Baina ez dugu gure burua, horiei aurre egiteko egoera batetan ikusi.
13 urte hauetan zehar, Kerobiak bere proposamen xumea utzi du mundu honetan: 6 diska, hamaika kontzertu eta horrekin batera, batzuren bizitzan txoko txiki bat utzi izana espero dugu. Orain, garen ekipo bezala, gure indarrak beste norabait bideratu behar ditugularen uste osoa dugu.
Momentu honetan, guk, hitz hauek sinatzen ditugunok, Kerobia gure buruan bizirik geratuko den zerbait dela baieztatzen dugu. Gainera, aldez aurretik badakigu gurekin nolabaiteko lotura eduki duten horien izenean ere hitz egiten dugula hau baieztatzen dugunean.
Mila esker guztioi eta mila esker Kerobia, eman diguzun guztiagatik.
#AgurKerobia
Kerobia
Honen harira, nik neuk eta Loreto Larumbek Radio Euskadin udara honetan egin genien elkarrizketa uzten dizuet hurrengo estekan eskuragarri: 

asteazkena, azaroa 5

"Ixilik, entzun gaitzazuen"

Intentzioak beste batzuk ziren gaurkoan idatzi nahi nuenaren inguruan, baina bideo hauxe bihotzera heldu zait: Radio Euskadi Greban
2014ko apirila amaieran EiTBko administrazio kontseiluak kontratu mugagabea duten 79 langileren kaleratzea onartu zuen, antza denez, inoiz egindako lan murrizketarik handiena. Honi ordea ez diote ERE deitu.
Lan Eskaintza Publikoa. Hitz miretsiak garai hauetan. 49 plaza eder, instalazio ederretan, lan ederra egiten irratian. Guztion nahia. Baina datuetan ikusiko zenuten bezala 79 izatetik 49 izatera igaro dira. EiTBk, 30 lanpostu amortizatzeko asmoa duen "LEP-OPE"-a jarri zuen martxan; eta egunotan bere azken arnas hotsak ematen ari da.
Ni Radio Euskadiren parte izan nintzen pasaden kurtsoan hilabete batzuez, eta onartu behar dut nire etapa profesional hasiberriko etaparik polittena izan zela. Lantaldeari zor diot hori noski, eta bertan ikasi dudan guztia, nirekin eramango dut, ezagutu dudan jendea bezala. Eta horrexegatik hain zuzen ematen nau hainbesteko tristura niretzako berezi izan den irrati hori, izan diren pertsona horiek, gaur egun egoera honetan egon behar izateak. Irratiak ez duelako hori merezi. Beraiek ez dutelako hori merezi. Goikoek egindako zerrikeriak, beraiei itzuli, pertsona langileak utzi bakean. Eta pertsona hitza azpimarratu dut, zenbaki bat izatearen aferak, soldata bat izatearen aferak, soldata bat edo 30 aurreztu nahiak, pertsona horiek kalean utziko baititu.
Eta honekin noski, ez dut mundua konpondu nahi, baina bai injustiazia baten lotsagabekeria aditzera eraman. Radio Euskadi greban baita azaroaren 4tik 11ra... ahoz esan ezin dutena, ixiltasunean entzule guztiei helarazteko. "Nos callamos para que nos escuches"
Batzuen lotsagabekeriak, ez ditzan askoren ametsak itzali. #RadioEuskadiGreban #NoalEREenEuskoIrratia


osteguna, urria 30

Futbola, krisiaren anestesia

Hiru hizki: G, O, L
Golaren zain. Euforia bere zentzurik onenean ezagutaraziko digun jokalaria, gure jainko bihurtu. Arnasa hartzeari utzi genion, amets gaiztoa atzean utziz une batez.

Gordiñean: 1127 etxegabetze 2014an Euskal Herrian; 7815 gazte joan dira Euskal Herritik kanpo lan billa; 25 urteko euskalerritarren %42,2 dago langabezian; edo haurren %6,2 dago pobrezian erortzeko arriskuan.


Antidotorik onena dirudi: distrakzioa. Segunduz, minutuz, orduez, atzekoa alde batera utzi eta momentua bizitzeari eskaintzen dizkiogun ordu, minutu edo segunduez ari naiz. Eguneroko bihurtu dira krisia, langabezia eta ERE bezalako hitzak, baina futbola iritsi eta dena amaitzen da. Mundua lehertu, arazoak urrundu, eta leherketa horretan ezerezean geratuko balira bezala. Isiltasuna kaleetan, negarren estalki. Telesbistaren parean ohiu. Iñoiz ez bezala. Baloia da preokupazio bakar.
Irabazi edo galdu... afizioa afizio...

larunbata, urria 18

Esanen men


Esanen men. Nolakoa den izatea. Bide onean; en la buena dirección diote. Zioten. Hemen ere halaxe esaten dute.Tarjeta beltzak gora eta behera. Gastu extrak. “Hablemos claro, algunos se lo gastaron en putas” zioen baten batek...Eta bat edo besteren dimisioa ere eskatzen dute, eta ez oso urrun, ez pentsa. Denak hala behar. Grebak, lanuzteak, protestak... baina ze ibilbidera joz?

Ongi goazen/doazen honetan, agian iñoiz baño okerrago. Ezkutuan. Ezkutaturik. #claroquepodemos, sumate al cambio, la salida social... Esloganek inundatu gattuzte, boto bakoitzak iñoiz baño garrantzi gehiago duela dirudien honetan.

Ni banaiz, eta honen irakurle den eta ez den bakoitza ere bada greben, bide on horren, tarjeten eta zergatik ez, puten eragindun.

Eta ebola? Oroitzen zarete? Bai afrikan milaka hildako eragin dituen gaixotasun hori. Gurera iritsi den arte konponbideren bat bilatzeko hatzamarrik mugitu ez den gaixotasun hori bai. Jada hobera doaz gaixo aberatsak. Egon zaitezte lasai. Mundua globalizatua zela saldu ziguten. Honetarako ere. Goi hala behe, bada eragile eta baita hori jasan behar duenik ere. Ezberdin, hori bai.

Zuk duzuna ez dut nik. Norbaitek lapurtzen duena, besteren bati/askori falta zaio/zaie. Sua astinduz, askotan errez. Kizkalita irtengo direnen kearen jabe eginez. Horretan ere lapur, nola ez, askoren ametsen hiltzaile.  

asteazkena, urria 15

Itzalean


Itzalean (klik). Egunak doaz, bere gau eta ilunekin; bere argi eta egunekin. Eguneroko batean argitaratu beharrekoak, ziur, baina barruti at doazelarik, badoaz.


Korrika doanaren, goazenaren susmoak, baieztapenak, horrela joateko nahia.
Nahia.
Eta korrika, mugimenduan dena hobea denaren iduria. Pausua, tupadak bidaian.
Bada aldatu den gauzaren bat, baina berberean jarraitzen dut. Tamalez. Momentuz. Aldaketa handirik gabe. Eta hori aldatzea besterik enuke nahi. Badakit irribarre bati irekiko niola bidea nire aurpegian; ahoan. Nahiz eta okerra izan. Badut irririk, nahi eta azaleratzen ez utzi non nahi.
Nire errua.
Heldu eta igo. Azalera. Erritmoz. Ni. Pena.
Berriro ere denborara noakizue. Asko igaro da irribarreak mugatzen saiatzen nintzenetik. Denbora galdu nuen. Baina oraindik ere batzuetan denbora galtzen jarraitzen dut.
Azkenaldian hainbeste agur izan dira, non beste bertso bat eskaintzea gehiegi den. Beraz, korrika segi, erritmoz, atzera beharrezkoetan eginez, eta garrantzia duenari soilik erreparatuz.
Hala behar luke. Eta hala izango da. Barrutik at.
Bizi. Ni; zuek; zu. Egunak badoazelako, eta segunduro gutxiago gelditzen delako.
Argi; orain ilun. Ilargipean biziz, nahiz eta askotan ilargiaren argia itzali nahi izan.

asteazkena, otsaila 19

Eta bihar ere



Eta bihar ere

Bazen denbora dezente halako zerbatte idatzi nahi nuela, baño momentu egokia behar nuen. Eta hau eziñobea da. Nerea. Nirea bakarrik. Nire barrenari begiratu eta malko batez dena esanez. Kantu bat dago atzean... ay ay ay ay dio. Akorde perfektuz. Hotzikara sortuz. Hamabost, hamasei, hamazazpi, hemezortzi, hemeretzi. Gaur da hori. Goiz, edo berandu. Dena esan, idatzi, sentitu eta gogoratzeko momentu perfektua. Tanta bat. Beste bat. Baiña berriro jarri dut kantua. Hitzon zentzua aurkitu nahian seguraski. 
Zenbat esan daiteke, ezer esan gabe? Bat? Ehun? Milla? Nahikoa dena. Erotu? Erotuta nengoen. Eta berriro: ay ay ay ay. Isilunea betez. Pentsamenduen munduan, dena niretzako. Ezin gehiago. Baiña ezta gutxiago ere. Dena esan nahi, baina nahiago ez.
Ilargiari ez joateko eskatu diot. Badoa. Beste norbaiti argi egitera seguruenik. Erotu? Ez. Beno bai. Zu bezala. Ero bizitzea dut gustuko. Bizi. Oihu egin. Eta berriro bizi. Zirkulu bat. Erabat. Geratzen den arte.   
Eta geroz eta urrunago doa. Distantzian aurrerago. Zuregandik ere. Nik ez dakit. Baiña zuk bai. Nik bai, eta zuk ez. 
Lokarria lotu, eta ay ay ay ay. Bai. Amets bat izan nuelako. Dudalako. Izango dudalako. Bat. Bi. Zortzi. Hamazazpi. Hemeretzi. Bai. Gaur da. Eta bihar ere. Denbora gelditu malko bat jausiz. Mantso. Aurpegian irrist eginez. Sakonki laztanduz. Zuk bezala. 
Zuk, bai zuk. Eta zuk ere. Hark agian ez. Dena alderantziz. Dena. Baiña berdin du. Gustatzen zait. Dena esan. Dena. Baiña lasai, esango didazu geroago ere. Ilargipean egongo naizelako gero ere. Eta kantuak ezetz dio, ay ay ay ay eginez. Nik baietz. Ulertu dut? Ez. Beno bai. Baiña zuk ez. Eta zuk ere ez. Hark agian bai.

asteartea, abendua 31

14.na hemen da



Aurten azkenekoz: URTE BERRI ON

Aspaldidanik ez zen hitz askorik txoko honetan, baina hona ere eguberri ukitu hori sartu nahian nator urte zaharrari agur esateko aukerari helduz. 2013ari ordu gutxi falta zaizkio gure bizitzatik urruntzeko, eta ez dakit zergatik, beno bai, askorentzako urte txarra izan bada ere, niretzako kristona izan da, beti sentimendu positiboekin oroituko dudan urtea.

Duela urtebete hiru egun falta zitzaizkidan nire bizitzan inoiz egin dudan bidaiarik berezienari ekiteko. Garai hartan urduritasuna zen ikusgai nire baitan. Gaur, nostalgiaz oroitzen dut hura. Tristura alde batetik, pasatakoa pasata geratzen delako, eta berriro bidaia hura bizitzeko ditudan aukerak nahiko difusoak direlako; baina poztasun handiz bidaia hartan ikasi, sentitu, sentiarazi, disfrutatu, sufritu, ezagutu, maitatu… funtsean bizi izan nuen guztia kristona izan zelako, eta nire bihotzean eramango dudalako eta daramadalako beti.

Bidaia hura ordea atzean geratu zen, eta ona etorri bezain pronto 6 hilabetez aparkatuta utzi nuen bizitza harri ekin nion berriro. Lehen egunak ez ziren xamurrak izan. Jet lag o nahi duzuena. Baina pixkanaka heldu eta nire bizitza berriro hona egokitzea lortu nuen. Eta ondo joan zen dena… hain ondo, non 2013a nire urterik onenetako bat bezala gordeko dudan. Lagunak beti bezain lagun, unibertsitateko kuadrilla beti bezain kuadrilla, familia gertu gertu, eta arlo pertsonalaren eraikuntza prozesuan murgilduta… ;D

Hurrengo urtea, niretzako garrantzitsua izango da. Unibertsitateko goxotasunetik irteteko urtea; arlo profesionalari serioki heltzeko unea; eta goiko guztia mantentzeko gai ote naizen erantzungo duen etapa. Baina etorri behar duena etorriko da. 2013aren azken orduak gozatu beharrean gara orain. Bati agur esan eta besteari heldu. Urtea azkar pasa da, urte bat zaharragoak gara guztiok, baina hemen gaude. Ondo amaitu urtea eta hobeto hasi datorrena. 2014an hor nahi zaittuet. Besarkada bat.

asteazkena, ekaina 19

Mezularia

Euskadi Irratian Jaime Otamendik zuzentzen 
duen saioan egindako elkarrizketa (22. minututik 
aurrera) hementxe entzun dezakezue:

 

asteazkena, ekaina 5

¡Adios!


Se hace más bonito con música: LOVE KILLS

Temía, y mucho el día en que vosotros leyerais estas palabras que hoy os dedico, ya que significa que ya no estoy tan cerca de vosotros. 

A mí nunca me han gustado las despedidas. Siempre lo he pasado muy mal en ellas, y prefiero decir que este, el que hoy redacto en estas líneas, es un hasta luego, “gero arte” en vasco, ya que muchos habéis intentado aprender de mi. Ha sido mucho, en ciertos casos muchísimo, lo que hemos compartido, vivido, sentido… vivencias que en mi perduraran durante una vida entera. 

Pues sí. Ha llegado. Suena estúpido decir que parecía imposible, que creía que nunca llegaría; pero es la verdad. La última semana ha sido la semana de las últimas cosas, de las despedidas conscientes, pero también la de despedirme de cosas sin saber que esa era nuestra última vez. Como siempre, hay algunos que sospechas que no volverás a ver antes de irte, y otros que te hacen llorar a moco tendido recorriendo las calles pensando una sola cosa: Se ha acabado. Miradas de pena, manos cogidas con lágrimas contenidas, abrazos eternos y promesas, sobretodo promesas llenas de esperanzas futuras. En estos 6 meses que ha durado mi intercambio sólo puedo decir ¡Gracias!.

Cuando estéis leyendo esto yo estaré volando sobre alguna tierra u océano, con la esperanza de que no se caiga el avión y llegue a mi destino. Destino que deje hace ya 6 meses, y al que vuelvo con una mentalidad más abierta, más madura, pero sobre todo con mucho más conocimiento de México, y en especial de su hermosa gente. 

Vivencias, personas, proyectos, amistades, algo más que una amistad, noches, días, amaneceres… No las dejo aquí, las llevo conmigo. Llevo miles de maletas cargadas de lo que cada uno de vosotros me ha proporcionado. 

Un cartel con mi nombre a la llegada a Monterrey fue el que me introdujo en una vida muy especial durante todo este tiempo. Tiempo en el que he aprendido a valorar y mucho lo que tengo, y saber que hay mucho mas, más allá. 

Es cierto que 6 meses es tiempo, pero tiempo que a mí se me ha pasado en un abrir y cerrar de ojos. No os niego que añore lo mío, pero hay cosas que dejo aquí que se merecían más tiempo. Aquí he tenido mi familia. Una familia creada poco a poco. Pero esa familia que te hace querer quedarte aquí por más tiempo. Hoy me marcho. Cargado de esperanzas porque nuestra familia vuelva a unirse antes o después; pero profundamente triste porque la seguridad de estar unidos aquí y ahora se rompe.

No quiero personalizar este escrito, pero es inevitable acordarme de cada uno de vosotros. No dudéis de que recibiréis algún que otro inbox mío si no es hoy, mañana; y que yo estaré esperando las vuestras. Prometerme que estaremos en contacto, y muy muy pronto nos volveremos a ver.  Sabéis que tenéis las puertas de mi vida y todo lo mío totalmente abiertas y que seréis recibidos con una sonrisa muy especial. 

Con tristeza, el día de hoy me despido. Me despido con esperanzas de volver a verte, con la firme convicción de que nuestra amistad perdurara en el tiempo, y con la libertad de decirte que todo lo vivido, y lo que queda por vivir juntos ha sido y será increíble.

Sed buenos, cuidaros mucho, disfrutar al máximo de la vida y sed felices.  

¡Hasta muy pronto! 

Jon

astelehena, maiatza 13

Bost

20 urte. Hogei urtekin jada helduk ga. Gure pentsamenduk, gure ibilbidea, gure jokabidek, gure bizie zuzentzeko, orekatzeko, kontun hartzeko eta bideratzeko gai. Baino ez altzaizue inoiz berriro ume izateko gogo hori etorri?

Nei gaur bertan. Neskato eder baten konpainin izan naiz gaur. Grabazioan murgilduk giñen ekipo guzie goizeko 6terditatik, bai igandea (ze langillek gan! jaja), eta bazkaltzeko garaien bixita eder bat jaso du. Nere  bigarren amodioa Monterreyn, Integra do izena.  Eta eztakit, berriro bost urte izateko gogoa jarri dit. 


Badakit ume izateagatik gaur egun dittoten aukera eta bizipen asko alde batea utziko nittuzkela, eta horrexegatik segurona ez nuke berriro ere ume izan nahi bere osotasunen. Baino umetan izaten den kezka falta hori, dena errexa izate hori, zure bizie dibertitzeari, jolasteari soilik enfokatzea, olentzerongan sinistea, fantastikoa den oro erreala dela sentitzea, errealitateko arazoen berri ez izatea... millaka gauze aipatuko nizkizuen, ume nintzenen hala zienak, baino gerora bizik xaboi burbujak bezala banan banan lertzez arduratu dena. 

Askotan pentsatu izan dot Down sindromea duen pertsonak esaterako zein irribarre zabala duen beraien aurpegin uneoro. Badakit ez dela txantxetako kontu bat, baino irribarre horretan soilik oinarrituz, beti ume die pertsona hauek, beti zoriontsu.

Umetako hori beste hainbat kontuk ordezkatzen due, non irribarre zabal pille bat ematen dizkiuten, baino eztakit, umetako inozentzia horrek ikusten doten aldiro inbidie emateit. 


Gaurkoan, eztizuet ukatuko, ume izan nahiz une batez. Neskato zoragarri batek nire umetako garaietara bidali nau. Xaboi burbuila berriro sortu, eta berriro lertu den arte. Une horretan dena ahaztu eta 5 urte izan dittut. Jolas egin eta pozik bizi, ume edo heldu. Denak baitakiu, heldu baga re, denak dula ume bat barrun. 

Jon Mutuberria Alkorta