DF-tik bueltan naiz jada. Astelehenen
joan eta astelehenen itzuli. Aste bat, non Mexikok bizitza osoan oroittue
izango doten esperientzi bat eman diten; non Monterreyko lagunek, espezialago
bihurtu dien; non bizie pozik bizitzeko gauza gutxirekin nahiko dela ikasi
doten; non eskuzabaltasunak, nahiz eta ia ezer ez eduki, benetako boterea duen
bihotzera heltzeko; non gureaz gain askoz ere gehiago dagoen bizi eta bereziki
ikasteko; non maitasunak ia guztia balio duen; non ezustean amets batean murgiltzen zaren; non pertsona askorengatik, baina
bereziki batengatik hainbat kontu planteatzen dittuzun; non etzenuena nahi,
jada bai baitittot berriro nire bizitzara itzultzean atzean uzteagatik negar
erangingo didaten persona ugari, egia bihurtzen den; non haurren pelikula bat,
konpainiagatik soilik izugarria den; non gauza asko ikasi dittoten, baino
bereziki persona ona izaten, lagunek zaintzen, nire pertsonalitatea garatzen,
eta naizen bezala gustora sentitzen.
Bakoitze den bezalakoa baita, eta
ezberdintasun horrek bihurtzen du nire pertsonalitatea boteretsu, eta egiten nau ni zoriontsu.
Printzipioz bi hillabete.
Printzipioz. Gauze asko dittot
pentsatu eta baloratzeko.
