Futbola, krisiaren anestesia

Hiru hizki: G, O, L

Golaren zain. Euforia bere zentzurik onenean ezagutaraziko digun jokalaria, gure jainko bihurtu. Arnasa hartzeari utzi genion, amets gaiztoa atzean utziz une batez.

Gordiñean: 1127 etxegabetze 2014an Euskal Herrian; 7815 gazte joan dira Euskal Herritik kanpo lan billa; 25 urteko euskalerritarren %42,2 dago langabezian; edo haurren %6,2 dago pobrezian erortzeko arriskuan.

Antidotorik onena dirudi: distrakzioa. Segunduz, minutuz, orduez, atzekoa alde batera utzi eta momentua bizitzeari eskaintzen dizkiogun ordu, minutu edo segunduez ari naiz. Eguneroko bihurtu dira krisia, langabezia eta ERE bezalako hitzak, baina futbola iritsi eta dena amaitzen da. Mundua lehertu, arazoak urrundu, eta leherketa horretan ezerezean geratuko balira bezala. Isiltasuna kaleetan, negarren estalki. Telesbistaren parean ohiu. Iñoiz ez bezala. Baloia da preokupazio bakar.

Irabazi edo galdu... afizioa afizio...

Esanen men

Esanen men. Nolakoa den izatea. Bide onean; en la buena dirección diote. Zioten. Hemen ere halaxe esaten dute.Tarjeta beltzak gora eta behera. Gastu extrak. “Hablemos claro, algunos se lo gastaron en putas” zioen baten batek...Eta bat edo besteren dimisioa ere eskatzen dute, eta ez oso urrun, ez pentsa. Denak hala behar. Grebak, lanuzteak, protestak... baina ze ibilbidera joz?

Ongi goazen/doazen honetan, agian iñoiz baño okerrago. Ezkutuan. Ezkutaturik. #claroquepodemos, sumate al cambio, la salida social... Esloganek inundatu gattuzte, boto bakoitzak iñoiz baño garrantzi gehiago duela dirudien honetan.

Ni banaiz, eta honen irakurle den eta ez den bakoitza ere bada greben, bide on horren, tarjeten eta zergatik ez, puten eragindun.

Eta ebola? Oroitzen zarete? Bai afrikan milaka hildako eragin dituen gaixotasun hori. Gurera iritsi den arte konponbideren bat bilatzeko hatzamarrik mugitu ez den gaixotasun hori bai. Jada hobera doaz gaixo aberatsak. Egon zaitezte lasai. Mundua globalizatua zela saldu ziguten. Honetarako ere. Goi hala behe, bada eragile eta baita hori jasan behar duenik ere. Ezberdin, hori bai.

Zuk duzuna ez dut nik. Norbaitek lapurtzen duena, besteren bati/askori falta zaio/zaie. Sua astinduz, askotan errez. Kizkalita irtengo direnen kearen jabe eginez. Horretan ere lapur, nola ez, askoren ametsen hiltzaile.  

Itzalean

Itzalean (klik). Egunak doaz, bere gau eta ilunekin; bere argi eta egunekin. Eguneroko batean argitaratu beharrekoak, ziur, baina barruti at doazelarik, badoaz.

Korrika doanaren, goazenaren susmoak, baieztapenak, horrela joateko nahia.
Nahia.
Eta korrika, mugimenduan dena hobea denaren iduria. Pausua, tupadak bidaian.
Bada aldatu den gauzaren bat, baina berberean jarraitzen dut. Tamalez. Momentuz. Aldaketa handirik gabe. Eta hori aldatzea besterik enuke nahi. Badakit irribarre bati irekiko niola bidea nire aurpegian; ahoan. Nahiz eta okerra izan. Badut irririk, nahi eta azaleratzen ez utzi non nahi.
Nire errua.
Heldu eta igo. Azalera. Erritmoz. Ni. Pena.
Berriro ere denborara noakizue. Asko igaro da irribarreak mugatzen saiatzen nintzenetik. Denbora galdu nuen. Baina oraindik ere batzuetan denbora galtzen jarraitzen dut.
Azkenaldian hainbeste agur izan dira, non beste bertso bat eskaintzea gehiegi den. Beraz, korrika segi, erritmoz, atzera beharrezkoetan eginez, eta garrantzia duenari soilik erreparatuz.
Hala behar luke. Eta hala izango da. Barrutik at.
Bizi. Ni; zuek; zu. Egunak badoazelako, eta segunduro gutxiago gelditzen delako.
Argi; orain ilun. Ilargipean biziz, nahiz eta askotan ilargiaren argia itzali nahi izan.