14.na hemen da

Aurten azkenekoz: URTE BERRI ON

Aspaldidanik ez zen hitz askorik txoko honetan, baina hona ere eguberri ukitu hori sartu nahian nator urte zaharrari agur esateko aukerari helduz. 2013ari ordu gutxi falta zaizkio gure bizitzatik urruntzeko, eta ez dakit zergatik, beno bai, askorentzako urte txarra izan bada ere, niretzako kristona izan da, beti sentimendu positiboekin oroituko dudan urtea.

Duela urtebete hiru egun falta zitzaizkidan nire bizitzan inoiz egin dudan bidaiarik berezienari ekiteko. Garai hartan urduritasuna zen ikusgai nire baitan. Gaur, nostalgiaz oroitzen dut hura. Tristura alde batetik, pasatakoa pasata geratzen delako, eta berriro bidaia hura bizitzeko ditudan aukerak nahiko difusoak direlako; baina poztasun handiz bidaia hartan ikasi, sentitu, sentiarazi, disfrutatu, sufritu, ezagutu, maitatu… funtsean bizi izan nuen guztia kristona izan zelako, eta nire bihotzean eramango dudalako eta daramadalako beti.

Bidaia hura ordea atzean geratu zen, eta ona etorri bezain pronto 6 hilabetez aparkatuta utzi nuen bizitza harri ekin nion berriro. Lehen egunak ez ziren xamurrak izan. Jet lag o nahi duzuena. Baina pixkanaka heldu eta nire bizitza berriro hona egokitzea lortu nuen. Eta ondo joan zen dena… hain ondo, non 2013a nire urterik onenetako bat bezala gordeko dudan. Lagunak beti bezain lagun, unibertsitateko kuadrilla beti bezain kuadrilla, familia gertu gertu, eta arlo pertsonalaren eraikuntza prozesuan murgilduta… ;D

Hurrengo urtea, niretzako garrantzitsua izango da. Unibertsitateko goxotasunetik irteteko urtea; arlo profesionalari serioki heltzeko unea; eta goiko guztia mantentzeko gai ote naizen erantzungo duen etapa. Baina etorri behar duena etorriko da. 2013aren azken orduak gozatu beharrean gara orain. Bati agur esan eta besteari heldu. Urtea azkar pasa da, urte bat zaharragoak gara guztiok, baina hemen gaude. Ondo amaitu urtea eta hobeto hasi datorrena. 2014an hor nahi zaittuet. Besarkada bat.

Mezularia

Euskadi Irratian Jaime Otamendik zuzentzen 

duen saioan egindako elkarrizketa (22. minututik 

aurrera) hementxe entzun dezakezue:

MEZULARIA

 

¡Adios!

Se hace más bonito con música: LOVE KILLS

Temía, y mucho el día en que vosotros leyerais estas palabras que hoy os dedico, ya que significa que ya no estoy tan cerca de vosotros. 

A mí nunca me han gustado las despedidas. Siempre lo he pasado muy mal en ellas, y prefiero decir que este, el que hoy redacto en estas líneas, es un hasta luego, “gero arte” en vasco, ya que muchos habéis intentado aprender de mi. Ha sido mucho, en ciertos casos muchísimo, lo que hemos compartido, vivido, sentido… vivencias que en mi perduraran durante una vida entera. 

Pues sí. Ha llegado. Suena estúpido decir que parecía imposible, que creía que nunca llegaría; pero es la verdad. La última semana ha sido la semana de las últimas cosas, de las despedidas conscientes, pero también la de despedirme de cosas sin saber que esa era nuestra última vez. Como siempre, hay algunos que sospechas que no volverás a ver antes de irte, y otros que te hacen llorar a moco tendido recorriendo las calles pensando una sola cosa: Se ha acabado. Miradas de pena, manos cogidas con lágrimas contenidas, abrazos eternos y promesas, sobretodo promesas llenas de esperanzas futuras. En estos 6 meses que ha durado mi intercambio sólo puedo decir ¡Gracias!.

Cuando estéis leyendo esto yo estaré volando sobre alguna tierra u océano, con la esperanza de que no se caiga el avión y llegue a mi destino. Destino que deje hace ya 6 meses, y al que vuelvo con una mentalidad más abierta, más madura, pero sobre todo con mucho más conocimiento de México, y en especial de su hermosa gente. 

Vivencias, personas, proyectos, amistades, algo más que una amistad, noches, días, amaneceres… No las dejo aquí, las llevo conmigo. Llevo miles de maletas cargadas de lo que cada uno de vosotros me ha proporcionado. 

Un cartel con mi nombre a la llegada a Monterrey fue el que me introdujo en una vida muy especial durante todo este tiempo. Tiempo en el que he aprendido a valorar y mucho lo que tengo, y saber que hay mucho mas, más allá. 

Es cierto que 6 meses es tiempo, pero tiempo que a mí se me ha pasado en un abrir y cerrar de ojos. No os niego que añore lo mío, pero hay cosas que dejo aquí que se merecían más tiempo. Aquí he tenido mi familia. Una familia creada poco a poco. Pero esa familia que te hace querer quedarte aquí por más tiempo. Hoy me marcho. Cargado de esperanzas porque nuestra familia vuelva a unirse antes o después; pero profundamente triste porque la seguridad de estar unidos aquí y ahora se rompe.

No quiero personalizar este escrito, pero es inevitable acordarme de cada uno de vosotros. No dudéis de que recibiréis algún que otro inbox mío si no es hoy, mañana; y que yo estaré esperando las vuestras. Prometerme que estaremos en contacto, y muy muy pronto nos volveremos a ver.  Sabéis que tenéis las puertas de mi vida y todo lo mío totalmente abiertas y que seréis recibidos con una sonrisa muy especial. 

Con tristeza, el día de hoy me despido. Me despido con esperanzas de volver a verte, con la firme convicción de que nuestra amistad perdurara en el tiempo, y con la libertad de decirte que todo lo vivido, y lo que queda por vivir juntos ha sido y será increíble.

Sed buenos, cuidaros mucho, disfrutar al máximo de la vida y sed felices.  

¡Hasta muy pronto! 

Jon

MusicaTEC! XVI

  

MusicaTEC! 16.programa 1.parte      MusicaTEC! 16.programa 2.parte

MusicaTEC! XV

 MusicaTEC! 15.programa 1.atala

 MusicaTEC! 15.programa 2.atala

 Gure telesailaren lehen atala!

Nere lehen lana produktore bezala. Laster making off-a blog hontantxe izanen duzue! 
Oixe hau bezain ona izanen da seguro! 
 Ea gustatzen zaizuen:

 Filmmakers wanna be

 

 

MusicaTEC! XIV

 MusicaTEC! 14.programa 1.atala

  MusicaTEC! 14.programa 2.atala 

Bost

20 urte. Hogei urtekin jada helduk ga. Gure pentsamenduk, gure ibilbidea, gure jokabidek, gure bizie zuzentzeko, orekatzeko, kontun hartzeko eta bideratzeko gai. Baino ez altzaizue inoiz berriro ume izateko gogo hori etorri?

Nei gaur bertan. Neskato eder baten konpainin izan naiz gaur. Grabazioan murgilduk giñen ekipo guzie goizeko 6terditatik, bai igandea (ze langillek gan! jaja), eta bazkaltzeko garaien bixita eder bat jaso du. Nere  bigarren amodioa Monterreyn, Integra do izena.  Eta eztakit, berriro bost urte izateko gogoa jarri dit. 

   

Badakit ume izateagatik gaur egun dittoten aukera eta bizipen asko alde batea utziko nittuzkela, eta horrexegatik segurona ez nuke berriro ere ume izan nahi bere osotasunen. Baino umetan izaten den kezka falta hori, dena errexa izate hori, zure bizie dibertitzeari, jolasteari soilik enfokatzea, olentzerongan sinistea, fantastikoa den oro erreala dela sentitzea, errealitateko arazoen berri ez izatea... millaka gauze aipatuko nizkizuen, ume nintzenen hala zienak, baino gerora bizik xaboi burbujak bezala banan banan lertzez arduratu dena. 

Askotan pentsatu izan dot Down sindromea duen pertsonak esaterako zein irribarre zabala duen beraien aurpegin uneoro. Badakit ez dela txantxetako kontu bat, baino irribarre horretan soilik oinarrituz, beti ume die pertsona hauek, beti zoriontsu.

Umetako hori beste hainbat kontuk ordezkatzen due, non irribarre zabal pille bat ematen dizkiuten, baino eztakit, umetako inozentzia horrek ikusten doten aldiro inbidie emateit. 

Gaurkoan, eztizuet ukatuko, ume izan nahiz une batez. Neskato zoragarri batek nire umetako garaietara bidali nau. Xaboi burbuila berriro sortu, eta berriro lertu den arte. Une horretan dena ahaztu eta 5 urte izan dittut. Jolas egin eta pozik bizi, ume edo heldu. Denak baitakiu, heldu baga re, denak dula ume bat barrun. 

Jon Mutuberria Alkorta 

Gravity

Urte bat pasa da dagoneko. 365 egun munduko musika jaialdirik handienari berriro ere gogo biziz heltzeko. Ni ezagutzen nauen orok badaki aste honetan gehien maite dudan telebista saioa dela eta guztiz aztoratuta ibiliko naizela. Eurovision 2013 hemen baita. 

Aste oso bat, bi semifinal eder eta final izugarri bat bizitzeko. Badakit jendeak kursitzat hartzen nauela honi buruz jarduten dudanean, eta onartu behar dut, lehiaketa honen jarraitzaile sutsua naiz. Askori futbola bezala, niri hau.

Aurtengoan kanta eder ugari, oso onak batzuk, eta faborito argirik ez. Horrek sekulako bizia ematen dio jaialdiari. Asteartean lehen semifinala ospatuko da, Euskal Herriko 21:00etan, Monterreyn 14:00ak. Bertan izango da niretzako aurtengoan onena den kantua. Nahiz eta askok bere alde ez egin, seguru nago lehen bost klasifikatuen artean izango dela. 

Ostegunean beste hainbeste, eta larunbatean final handia. Bertan izango da Espainia. Aurtengoan El Sueño de Morfeo taldea da Espainiaren ordezkari. Zurekin amaierararte kantua daramate (Contigo hasta el final), taldearen ikutu zelta nabaria izango delarik. Ez dut uste postu onik lortuko dutenik, baina ordezkari onak direla argi dago.

Eta horixe, ildo horretan jada nire inguruko guztiak mugimenduan jarriak ditut eta jaialdia ikusteko jada antolatu du bazkari eder bat. Ea nire zaletasunaren zati bat helarazten diedan.

Atento eon beraz, ta disfrutatu.

Jon Mutuberria Alkorta

MusicaTEC! XIII

MusicaTEC!  izeneko saioa abian jarri nun FRECUENCIATEC irrati katen eta jada hamahirugarren saiora heldu ga. Oso saio gutxi geatze zaizkit eta blog honi atento jarraittu, hementxe izango baitittuzue entzungai. 

Hamahirugarrena hementxe:

Aquí podéis oír el decimotercer programa de MusicaTEC!:

 MusicaTEC! 13.programa 1.atala

 MusicaTEC! 13.programa 2.atala

Oihuka

Dexente giñen aurtengo urte hau etxetik kanpo eman behar giñunak. Bat Estatu Batutan, beste bat Polonian, beste bat Dominikar Errepublikan, eta ni Monterreyn... baino tamalez ya bidai horri amaiera ematen hasi beharren ga. 

Bat ya Leitzalden omen da... bere berri haundik eztot baino bizi omen da asike ezta gutxi. Ixiarretaz ainaiz bai. Argazkitan ikusi dotenez morena ez, hurrengoa dao, asike esperot ni bueltatzen naizeneako ya kolore hori joan izan zaiola... jajaja... nere kuadrillen morenoa ni bainaiz! que conste! 

Nerea oihuka (argazkie: Nerea Villabona)

Beste bat Poloniako lurretan galduta dabil. Esamiñetan omen dao, baino seguro patxaranakin gora ta bera dabillela juergaz juerga. Hau Aintzane da. Bai herriko kale printzipaletik ogie erostea kriston muturrekin pasatzen den hoi. Attu dot guraso askok gauen umek lo itten eztuenen lo in dezatean Aintzane etorriko zaioala esaten dioala. Imaginatu. Baino lagune dot, asike lasai, neska ona da ta. Ta gañea libre dao asike naibazue komentarion bat utzi, apaltzeko, o lo que surga... eztakit ba, animatu.

Eta beste bat ere badot gure herritik urruti, baino nigandik nahiko gertu. Nerea da Ixiarren atzetik Leitzaldea itzuliko den hurrengoa. Egie esan, post hau berak atzo gaben biali zin mezu baten harira hasi naiz idazten. "...iganden eondu giñen tijuanakin fronteran, ta zutaz akordatu nitzen hor muro nazkarri hoi ikustekoan... oiuka eondu nitzen aer si me hacias caso bño etziñen azaldu asike nere uiuk etzien monterreyeaño aiatu izan...". Irri politt bat atea dit goiz eguzkitsu hontan. Imaginatzet hantxe nei oihuka, jajaja. Nerea, nerea da. Portalen 10etan, nahiz ta gero beandugo azaltzen naizen. Baino halare hortxe eoten da egueldi ona in edo kriston zaparra bota.

Gainontzekoak hantxe dabiltzea, betiko lio amoroso ta bestelakoakin. Aber ze nobedade kontatzen dizkiutean. Ikusten naiz bat umekin, bestea azeraz aldatue, ta parejatxo batzuk re izanen dittula. (azken hau broma da e! aber si la voy a liar...)

Ya laster denak juntu izanenga, istori guzik elkarri kontatu, ta beste hainbat elkarrekin bizitzeko. Argi uzten dot hementxe, aurtengo uda, UDA izanen dela denantzako.

Biaje on!

MusicaTEC! XII

 MusicaTEC! 12.programa 1.atala

 MusicaTEC! 12.programa 2.atala

FLY

Jarri hauxe:  ONE DAY I'LL FLY AWAY

Igande gaba du… jada ordubik aspalditxo paseak die, baino ez dot ametsetan murgiltzeko gogoik oandiken. Kantu batek jarri dit idazteko gogoa. Badakit aspalditxoan gauze sentimental ugari idazten dotela, baino hori ez dien gainontzeko gaiek ez due presentzia haundigik niregan momentu hontan. 

Nahiko nostalgiko nabil azken eun hoitan. Hauxe idazten ai naizen une berberak izan oi die nire pentsamendutan murgiltzen naizen unek, eta malko pare bat, edo gehixeo lapurtzen dizkitea normalen. Nik asko pentsatu oi dot nere oroitzapenetan, momenturarte pasatako guzin, 20 urte hauetan pasa zaiten guzin, eta noski, bizitzan izan dittoten pertsonez. Baina benetan mingarri edo tristea izan oi zait, eta neri bereziki, maite dittotenekin oso estuki lotzen bainaiz, falta diren pertsonetaz oroitzea. 

Denok dakiu zer den pertsona bat galtzea. Eta galdutako une beretik zure bizitza osoan zehar faltan botatzea. Hala ere, badakit nire gaur arteko ibilbidean, ez dudala oso urruti izan. Hala ere etzait nahikoa. Beti izango dot bizitzako bizipen ugari, bere alboan bizi beharreko bizipen ugari, asko, galdu in dittotenaren sentsazioa. Bizitzak ate bat bortizki itxi balit bezala. Bortizki eta bapatean. Emateko zun guzie eman ez balizu bezala. Baino bizie hola omen da, ez? Pena bat. 

Badie unek, non zerbait, pertsonalki berezi edo zuretzako garrantzitsue denen pertsona askokin konpartittu nahi dozon. Zure bizitzen parte bihurtu azken finen. Baina bada zerbatte, hori itten uzten ez dizona. Motiboak ugarik izan dattezke. Bakoitzek izanen ditto berek. Baino agian bada muga ugari suntsitzeko garaie.  Eztakit ba. 

Baiño argi izan zure bizitzen parte den orok, zure bihotzen pusketxo bat lapurtu izan dizola, eta zuk berari noski, eta une horretantxe bertan, nahi ala ez, zure sentimeduen jabe dela berari dagokion pusken. Jabe. Huskerie ematen do. Baino ze pisu don, ze garrantzie.  

Zure esku edo unen esku dao puske horren tamaiñe, edo eztakit, igual gure eskutatik ihes itten do horrek ere. Baino argi izan ezer ez dela betiko, baino zuk betiko al dozola bihurtu. Hori bai daola zure esku.

Egunen baten hegoak astindu eta hegan egingo dozo, edo hegan ingo due, dena atzen utziz materialki, fisikoki, baina benetan presente eukiz beraien pusken. Puske horren parte izateari ez diozo utziko iñoiz, iñoiz, eta ziur euki berak ere bere puske hori mantenduko dola, gertu edo urruti;  hil ala bizi.

Eskerrik asko!

Mexikora etorri aurretik argi nun nere esperientzie nola edo hala nonbatte nainula euki, nonbatte gordeta, etorkizun baten hobeki oroitzeko nolabatte. Ildo hortan nahiko abandonatue nun blogai autse kendu ta idazteari ekin nion. 

Oso gustora hasi nitzen, ilusio haundikin, eta ilusio hori eunetik eunea haundittuz joan da jendengandik jaso dittoten mezu polittekin, “like” guzikin, eta nola ez, blogak jaso ditton bixita kopurukin.

Monterreyra iritsi nitzenen blogan bixitak etzien 3.000-ra iristen, eta gaurkoan, apirillek 23 goizeko 10k eta hamarren, 10.000 bixiten barrera gaindittu do.

Milla esker denai 2011ko irailen hasi nun abentura ttiki hau, neretzako behintzat handi bihurtzeagatik.

Eskerrik asko benetan.
Jon