Duela egun pare bat Eitb-ra bixita bat egin nuen. Nik kazetaritza ikasten dut, eta Eitb niretzako
benetan gune berezia da. Egia da hasi nintzenetik, bertan lan egiteko ametsa
nuela, baina gaur egun are handiagoa da. Arratsaldeko ordu biak ingururako EiTB-ren
egoitzan behar genuen egon. Momentu hartan ni ez nengoen urduri, ez da arroa
izateagatik, egia da, baina banekien gerora urduri jarriko nintzela. Eta
galdetuko duzue: zergatik zenuen susmo hori? Ez dakit ba. Agian inoiz egin ez
nuen gauza bat zelako, edo arriskua, nolabait deituz, zegoelako. Ez nengoen bakarrik ordea, banuen lagun bat
honetan ere.
Eguna arrunta zen. Etxe ezezagun batean esnatu nintzen, eta horrek dakizuen
bezala alde onak eta txarrak izan ohi ditu. Kosta zitzaidan bertan kokatzea,
goizeroko minutu nahasi horiek igaro artean. Gero ordea esnatu, dutxa eder bat
hartu, jantzi eta nire laguna prestatu zain egon nintzen. Ez nuen
estereotipoetan erori nahi, baina kasu honetan estereotipo hori egia da, nire
laguna neska da eta asko tardatzen du. Baina 13:30etan lortu genuen etxetik
irtetea.
Asteartea zen, eta eguzkiak dir-dir ederra zuen jario. Egun hartan, bakoitzaren
bizitzan beti bagara ere protagonista, Euskal Herriko protagonistetako batzuk
bihurtu ginen, bai behintzat gure herrian. Donostiako kaleak gurutzatu,
ospitaleetako aldapa igo, Miramongo irteeran irten, bidea zuzen jarraitu eta aurrean
genuen Eitb-ko txoritxoa.
Sartu ginen EiTB-ra, eta benetan, hori zerua da. Ez dakizue nolako inbidia
eman zidaten bertan lan egiten duten guztiek. Sartu ginen eta kamerino batera
eraman gintuen Alazne izeneko emakume batek, nonbait saioa gauzatzen duen
produktorako casting burua zen. Bertan gainontzeko partaideak zeuden, eta horra
hor lehenengo pista, lehiaketa batean hartu genuen parte. Eta Eitbn guztitik
nahiko eskas, eta Etb 1-eko saio batera goazela aipatuz gero, guztioi lehiaketa
bat datorkigu burura: Mihiluze.
Egia da arrakasta itzela lortu duen saioa dela, eta ez da gutxiagorako.
Saio motzak, dinamikoak eta familiarrak. Onartu beharrean naiz, ni ez naiz honelako
saioen jarraitzailea, baina ez dizuet esango zein saio gustatzen zaizkidan,
askok gurutziltzatu egingo naute eta. Kamerinoan ginelarik zerbitzaria etorri
zen eta bazkaltzeko zer zegoen helarazi zigun. Jatetxe bat ematen zuen hark,
eta janaria dastatu ondoren, gutxienez lau sardexka ezarriko nizkion, dena
mundiala zegoen. Eta lasai lasai bazkaltzen ari ginelarik hara non entzuten
dugun ahots ezagun bat. Atsuetako bat zen, Anjel Alkainek interpretatzen duen
pertsonaiaren ahotsa zen guk entzun genuena. Eta hara non segundo gutxira atea
irekitzen den. Asmatu zein zen hura. Piper beteak ahoan nituela harrapatu
ninduen. Onartu behar da ordea une deseroso batean harrapatu baninduen ere, irri
batzuk atera zizkigutela eta baita giro ederra sortu ere. Baina laster etorri
zen casting arduradunetako bat, kasu honetan Maider, eta makilatzera eraman
gintuzten.
Sekulako giro ederra dago lantaldean bertan, eta casting-eko bi
arduradunak, Alazne eta Maider, zein baino zein eroagoak, zentzu onean noski,
benetan atsegina egin ziguten bertako egonaldia. Makillajetik irten ondoren,
mikroa jarri eta platorantz joan ginen.
14:55 ziren platora sartu ginenean. Guretzako lehen saioa zen hura, baina
lantaldeak egun hartan bertan beste bi saio grabatuak zituen goizean. Egokitutako
lekuan kokatu, monitorearen nondik norakoak ikasi, eta ekin.
5,4,3,2,1… Hasi da grabazioa. Kike Amonarriz eta Ilaski Serrano platoan
sartu, etxekoei ongi etorria eman eta ohiko aurkezpenak egin ondoren lehen
jokoa iritsi zen: bost on.
Gainontzekoen aldean ondo moldatu ginen, eta gu izan ginen puntuazio onena
lortu zuen bikotea. Pozik geunden, eta iritsi zen bigarren froga: gin-kana.
Honetan kale egin genuen: bostetik bakarra asmatu genuen eta saiotik
bagindoazenaren sentsazioa gailendu zen gugan. Lehenengo bikotea sailkatu zen
final-laurdenera. Hirugarren frogan ,
taldetako bat kalera zihoan frogan, guk beste bikotea garaitu eta aurrea
jarraitu genuen. Semifinalean egokitu zitzaigun bikotea Oiartzuar bikote
famatua zen. Guztira 30 saio egin eta 30.000 euro inguru eraman zituzten. Eta
noski, curriculum horrekin, ez genuen finalera iristeko esperantza handirik,
baina pozik geunden, hurrengo saio batean itzuliko baiginen. Berdinduta egon ginen azken une-arte.
Berdinketa hautsi behar zen eta galdera sorta bat luzatu ziguten aurkezleek.
Lehenengo galdera Oiartzuarrentzat, eta hauek asmatu; bigarrena niretzat, eta
asmatu; hirugarrena berriz ere Oiartzuarrentzat, eta honetan kale. Eta hona
hemen tentsio unea: asmatuz gero finalera. Baina gure etsipenerako kale egin
genuen. Berriro galdera Oiartzuarrentzat, eta asmatu egin zuten. Finalera
sailkatzeko lehian jarraitu nahi bagenuen, galdera hau asmatu beharrean ginen.
Baina ez zen horrela izan, ez genuen asmatu. Baina ez zigun gehiegi axola izan,
bagenekien gogor borrokatu genuela eta hurrengo saioan itzuliko ginela, eta
irribarre batekin irten ginen platotik.
Saioaren grabazioa amaitu, arropa
aldatu eta beste saio baten grabazioan murgildu ginen. Saioa hau guztietan
onena izan zen, finalera sailkatu baiginen. Emozio itzela genuen gainean, gure
asmoa lehen saioa gainditzea baitzen, eta hori lortzeaz gain finalera
sailkatzea eta hirugarren saio baten grabazioan gelditzea, sinestezina zen
guretzat. Motor kirolen ingurukoa zen azken froga, eta guk horretan ideia
handirik ez genuen egia esan. Zazpi aukerak kokatu genituen nola edo hala, eta
ongi egin ez genuenaren sentsazioa genuen guregan. Zazpitik lau asmatu
genituen, eta pozik geunden. Gaiaren
inguruan ezer gutxi jakiteko, lan polita egin genuen. Eta Ilaski eta Kike
kameren aurrean agurtu ondoren bigarren saioaren grabazioa amaitu zen.
Bigarren saioaren eta hirugarrenaren tarte horretan nekatuta agertu ginen,
platoan jasaten ari ginen tentsioak burukomina eragin zigun bioi, baina
hirugarren saioan berriro ere bigarren fasera igarotzeko ideiarekin ginen, eta
horrela hurrengo asteko grabaziora itzultzeko aukera lortu. Eta hasi zen
hirugarren saioaren grabazioa.
Honetan ez genuen ongi egin lana. Nahiko gaizki gindoazen besteekiko eta
kalera bota gintuzten. Aipatu behar dut oso puntu gutxigatik irten ginela,
baina lehen saioan ere puntu gutxigatik sartu ginenez, nahiko orekatua geratu
zen guztia.
Nik pena itzela nuen. Batez ere Eitb-ra berriro ez itzultzeak eragiten
zidan tristura hura. Maider eta Alaznek hemendik bi urtera itzultzeko aukera
genuela esan ziguten kontsolatu nahian edo. Jakin ezazu hemendik bi urtera non
egongo garen!
Eta hirugarren saioa grabatzez amaitu zutenean, afari-merienda ederra
eskaini ziguten. Bitartean, Kike eta Ilaski Kontuz, atsuak! saiorako agerraldi
bat grabatzen geratu ziren platoan.
Gure gauzak bildu, eta guztiez agurtu eta eskerrak emanez, benetan
arratsalde ederra igaroarazi baitziguten, etxerantz abiatu ginen nire kotxe
beltzean.
Sentsazioa kontraesankorra zen: alde batetik pozik geunden, gure asmoa
saioa bat igarotzea baitzen eta hori soberan lortu genuen; baina hurrengo
grabaziotik hain gutxira geratzeak tristura eragin zigun. Baina benetan
esperientzia atsegina, ona eta guztiz gomendagarria. Seguru nago berriro ere itzuliko
garela. Zuek adi egon eta ez utzi mihiak luzatzeari.
