Gaurkoan egun berezia izan da niretzat. Egia esan, lurralde ezezagun honetara
iritsi naizenetik izan dira berezi egun guztiak. Bi pisu-kide ditut, Omar eta
Carlos, eta biak dira benetan lagun. Besoak zabalik hartu naute. Batak 28 urte
ditu, eta besteak 21. Eta eskerrak biei, gainontzean ez dakit 4 eta 5 milioi
artean dituen hiri kosmopolita honetan nola moldatuko nintzen. Larunbata 5 izan
nuen iritsiera eguna. Eta han nituen biak aireportuan zain, nire izena
idatzirik zuen kartel handi bat zutelarik esku artean.
-¿Eres Jon?- zioen Omarrek azentu mexikar nabaria zuelarik.
Nik baiezkoa esan eta auto gorri batean igo ginen. Aireportutik etxera
iristea 20 minutu inguru kosta zitzaigun, eta bidaia guztian joan ziren ikusten
genuen ororen inguruko azalpenak ematen. Etxean bezala nahi zuten sentitzea
biek, eta baita lortu ere. Etxera iritsi, eta nire gauzak logelan kokatzen
lagundu zidaten eta hori egiten ari ginelarik… tirirririiriiinnnn.
Txirriñak jo zuen. Atearen bestaldean emakume bat zegoen. Ilehoria, benetan
luzea, argala eta zergatik ukatu, ederra zen oso. Izena: Antonia. Zertzarete
urduri emakumea zein den jakin nahian? Jaja. Carlosen neska zen bera.
Etxera sartu eta bota zuen galdera hurrengo hauxe izan zen:
-¿Donde esta el roomy español?
Ikusi bezain pronto beso artean hartu ninduen eta baita muxu bat luzatu
ere. Nik orain arte ez nekien Mexikon ez zirela bi muxu ematen. Orain arte
muxuak eman ditudan aldiro, eta sinistu ez direla gutxi izan, bi egun hauetan
pertsona ugari ezagutu baitut, lehen muxua ondo, baina bigarrenarekin jada
enuen iñor emateko, eta postura arraroan geratzen nintzen, hemen muxu bakarra
ematen baita. Jada ohitu dira klase-kideak eta baita Antonia bera ere, eta jada
bi muxu guretzako ohikoa den erara ematen ditut.
Baina koka gaitezen berriro maletak husten ari nintzen momentuan. Guztia
antolaturik utzi, eta kotxean sartu eta erosketa batzuk egitera joan giñen.
Nire maindireak eta antzeko kontu ugari erostera eraman zidaten. Gela eder eder
geratu zait.
Lehen egunak ez zuen gehiagorako eman, 24 ordu baino gehiago hegazkinetik
igo, jaitsi, berriro igo, jaitsi… eta hegazkin ugari pasa ondoren ziplo erori
nintzen ohean.
Begiak argi artean ireki zitzaizkidan. Igandea zen. Urtarrilak 6. Errege
eguna. Goizeko 10ak. Gelatik irten eta hara non egongelako mahaian errege
pastel handi bat ikusten dudan. Hori gosaria bota genuen. Laurok ginen etxean.
Igandean Monterrey ezagutzera eraman ninduten. Museo ezberdinak, denda
ugari, taberna eta lokal bereziak… denetik erakutsi zidaten, baita Mexikon hain
famatuak diren takoak afaltzera eraman ere, eta elkarri galdera ugari egin
genizkion. Lehenik ohikoak direnak, familia, ikasketak, lana… baina niri
benetan atentzio gehien deitu zidana Euskal Herriari zegokiona zen.
-Vosotros queréis la
independencia de vuestro país verdad?-
…
