Langabezia da gaur egun Euskal Herriaren lakra nagusia. Ehunka pertsonek
galtzen dute lana egunero eta guztiok
dugu inork ezer egiten ez duenaren irudipena.
Kasu konkretuak ugariak dira, eta seguru nago testu honen irakurle
bakoitzak antzerako istorioren bat jasan izan duela bere gertutasunean, baina
nola lagundu antzerako egoeran dagoen bati? Zaila da.
Mundua asko okertu da azken denbora honetan, eta guztiok izan dugu “prima
de riesgo”, “rescate”, “bolsa”,”680 puntos” eta antzerako terminoen berri,
baina ordurarte inork ez genekien horren inguruko ezer.
2008rarte itsuturik bizi izan gara, edo hala bizi izan nahi genuen, edo
hala biziarazi gintuzten, eta orain ari gara itsutasun arren ondorioz egin
genituen/zituzten astakeri,ustelkeri,engaiñu,zikoitzkeri, faltsukeri… eta ez zaizkit
gehiago okurritzen, baina seguru egon gehiago badaudela, askoz ere gehiago,
guztiak ordaintzen.
Miseria batean familia asko, aintzinan bizitza ederra zeramatenak, eta
hauen kontu beste ugari paradisuan. Egunen batean egoerak buelta emango duenaren
esperantzarekin eta hau eragin duen oro, inork sufriarazi ezean, bere
kontzientziak berak barrutik ustelaraziko duenaren nahiarekin, orain sufritzen
ari diren milaka familienganako errespetuagatik behintzat, eskerrik asko.
Eskerrik asko bai, Euskal Herria familia ugarirentzat hirugarren mundu
bilakatzeagatik.
Jendeak, arazoak dituenean, buruari eragiten dio eta azkenean
irtenbideak sortzen dira. Kasu honetan berdin gertatuko da (…) Gaur egun
jende gaztearen artean gero eta kontzienteago dira euren gurasoak baina
okerrago biziko direla, eta gure zeregina da konbentzitzea horrelaxe
izango dela. Bestela, engainatu egingo genituzke. Horren ondorioz, nik
uste, antolatzen hasiko dirala, eta ahal bada, autogestioaren eta
kooperazioaren formularekin”. [Angelu itsua]
